Laatste groet van de mentor, geplaatst in het jaarboek van de mentorklas (2012):
De frisse nachtlucht waaide in zijn gezicht toen hij de voordeur sloot. De eetzaal was leeg, en zag er nu, zonder gasten, rommelig uit. Het was een goede avond geweest . Hij voelde zich vermoeid, maar op een prettige manier. Wijnglazen, koffiekopjes, bestek en dessertbordjes, routineus ruimde hij ze op. Daarna de tafelkleedjes. Snel een sopje over de tafels, en het grote werk, de vloer dweilen. Beter om dit klusje niet tot morgen uit te stellen.
Een half uur later kon hij de lichten in de eetzaal doven. Alleen de felle keukenverlichting was nu nog aan. De keuken lag er smetteloos bij. Naast het fornuis stond een halfvolle fles wijn. En een goede, zag hij tot zijn genoegen. Alsof de fles speciaal voor hem was bewaard. Een lichte twijfeling, en toen schonk hij zichzelf een vol glas wijn in. Een lege krat op het balkon bij de keuken gaf een plaats op de eerste rang.
Vanaf hier was het uitzicht over de stad en de baai duizelingwekkend. De eilanden in de verte tekenden zich af in de koude nacht. De stad, met al zijn chaos, tegenstrijdigheden, menselijkheid, was voor even verstild. Teruggebracht tot een mozaïek van honderdduizenden gekleurde lichtjes.
Hij hield het glas voor zijn ogen, de rode vlekjes dansten vrolijk in de wijn. Een serene rust daalde over hem neer. Elk lichtje kan morgen weer een nieuwe gast zijn, bedacht hij zich tevreden. En hij nam een flinke teug. Beste gasten van V6F, het ga jullie goed!
