Ik ben geen socioloog, antropoloog of politicoloog. Ik ben een docent. En mijn klaslokaal is een mini-maatschappij. Alles wat in de buitenwereld gebeurt, zie ik terug in mijn klaslokaal.
Na de rellen in Amsterdam van vorige week zijn hele groepen Nederlanders weggezet als problematisch. Formele en informele woordvoerders van deze groepen hebben daarna hun stem laten horen op de social media. Dat gebeurt (op LinkedIn) meestal op een professionele manier. Met steekhoudende onderbouwing en vaak vanuit de intentie om de dialoog aan te gaan.
Uit een NOS nieuwsartikel van 22 november:
“Van de groep-8-leerlingen van de tweede generatie waarvan de ouders in Marokko zijn geboren steeg het aandeel met havo- of vwo-advies het sterkst: van 34 procent in 2011/’12, naar 50 procent in 2022/’23.”
Zijn dit nu voorbeelden van een groot integratie-probleem?
Of is er sprake van iets anders? Lees de reacties die dit soort berichten oproepen. Of luister naar de spierballentaal van sommigen van onze bewindslieden. We lijken eerder een aanpassingsprobleem te hebben. Het zijn altijd ‘de anderen’ die zich moeten aanpassen aan ‘onze normen en waarden’.
De echte uitdaging ligt daarmee ook niet bij ‘de ander’, maar bij ons, de maatschappij als geheel. Dat we elkaars verschillen gaan erkennen, dat we leren de ander te accepteren voor wie deze persoon is.
Net als in het klaslokaal, waar we elke dag onze best doen om onze leerlingen bij te brengen dat ze uniek zijn, én bijzonder. Waar we de verschillen omarmen.
