Gisteren mocht ik weer, samen met mijn collega’s, zo’n 5000 bezoekers ontvangen op onze open dag. Ik heb tientallen gesprekjes gevoerd met ouders en kinderen. En we hebben het geen één keer gehad over cijfers en resultaten.
Of de school aanvoelt als een warme en veilige plek. Hoe we met onze leerlingen omgaan, ín en buiten de klas. Welke normen en waarden we ze mee willen geven voor de rest van hun leven. Of we onze leerlingen de ruimte geven om zichzelf te kunnen zijn en te kunnen groeien in hun eigen tempo. Dat vinden de ouders, de leerlingen, en óók wij als docenten, eigenlijk veel belangrijker.
In dit Engelstalige artikel uit de Guardian wordt deze materie belicht vanuit de situatie in Groot Brittanië. Wat maakt een school een goede school, de toetscijfers of het hele pakket aan bagage dat een leerling meekrijgt? En hoe bepaal je nu wat een goede school is? Deze vragen spelen óók in Nederland, en beïnvloeden sterk de manier waarop jij jouw rol voor de klas vormgeeft. Wat wil je bereiken, als docent?
Nu zijn er (gelukkig!) duidelijke verschillen tussen de Angelsaksische aanpak en de situatie in Nederland, qua onderwijs. De strekking van het artikel wordt mooi samengevat met het slotcitaat van Gert Biestra, en is ook zeker van toepassing op ons, Nederlandse, onderwijs.
“The big downside of judging schools on exam results is a focus on the endpoint. When a child becomes a liability for their school’s performance, education has come to an end.”
